مائده های زمینی

ناتانیئیل، آرزو مکن که خدا را در جایی غیر از همه جا یابی.هرمخلوقی نشانی از خداست و هیچ مخلوقی او را هویدا نمیسازد.همان دم که مخلوقی نظر مارا به خویشتن منحصر کند، مارا از خدا برمیگرداند.

ما همگی اعتقاد داریم که باید خدارا کشف کرد.دریغا که نمیدانیم همچنان که در انتظار او به سر میبریم، به کدام درگاه نیاز آوریم.سرانجام اینطور نیز میگوییم که او در همه جا هست ; هر جا و نا یافتنی ست.

به هر کجا بروی چیزی را جر خدا دیدار نمیتوانی کرد.خدا همان است که پیش روی ماست.ناتانائیل، ای کاش " عظمت " در نگاه تو باشد نه در چیزی که به آن مینگری.

ناتانائیل، من شوق را به تو خواهم آموخت; اعمال ما به ما وابسته است، همچنان که درخشندگی به فسفر.درست است که اعمال ما ما را میسوزاند ولی تابندگی ما از همین است و اگر روح ما ارزش چیزی را داشته بر آن است که سخت تر از دیگران سوخته است.(هر که در این بزم مقرب تر است/جام بلا بیشترش میدهند)

برای من خواندن این که شن ساحل نرم است کافی نیست:میخواهم پای برهنه ام این نرکی را حس کند.معرفتی که قبل از آن احساسی نباشد ،برای من بیهوده است ......

هر نفس آواز عشق میرسد از چپ و راست

                                        ما به فلک میرویم عزم تماشا که راست

ما به فلک بوده ایم، یار ملک بوده ایم

                                       باز همان جا رویم جمله، که آن شهر ماست

خود ز فلک برتریم، وز ملک افزون تریم

                                       زین دو چرا نگذریم؟ منزل ما کبریاست

بخت جوان یار ما، دادن جان کار ما

                                      قافله سالار ما فخر جهان مصطفاست

از مه او مه شکافت، دیدن او بر نتافت

                                      ماه چنان بخت یافت، او که کمینه گداست

بوی خوش این نسیم از شکن زلف اوست

                                     شعشعه ی این خیال زان رخ چون والضحاست

خلق چو مرغابیان، زاده ز دریای جان

                                    کی کند اینجا مقام مرغ کز آن بحر خاست؟

آمد موج الست،کشتی قالب ببست

                                   باز چو کشتی شکست نوبت وصل و لقاست

مولوی